"In 2006, 24 jaar oud en midden in het bruisende studentenleven, ontmoette ik mijn man Martijn op een hele bijzondere manier; namelijk via het tv-programma Boer zoekt Vrouw. Ik studeerde op dat moment in Wageningen en vond het studentenleven geweldig. Ik ben opgegroeid op de boerderij in het Brabants dorp de Mortel samen met drie zussen en tijdens mijn studie woonde ik midden in de 'stad' met vier huisgenoten, in de oude pastorie. We hadden geen tuin en op woensdagochtend stond tijdens de markt een draaiorgel precies onder mijn raam. De deurtjes van de keuken hingen scheef en het bruin/oranje behang liet stukje bij beetje los, maar dat boeide me niet. Ik voelde me helemaal thuis en ervaarde een enorme vrijheid.
Na drie jaar verkering trok ik bij Martijn in op de boerderij. Daar moest ik erg aan wennen, wat mijzelf verraste. Ik hoorde mensen vaak zeggen: "Voor jou als boerendochter is het vanzelfsprekend om op een boerderij te wonen. Voor vrouwen buiten de sector is dat veel moeilijker." Ik mocht het dus niet lastig vinden, want voor mij was het 'normaal'. Rationeel paste ik helemaal in het plaatje, maar gevoelsmatig was dat anders. Ik voelde me namelijk helemaal niet thuis. Ik wilde super graag met Martijn verder, dus dit was mijn enige optie. Het niet samen een plek en huis kunnen uitkiezen, maakte het moeilijk. Een huis wat voor ons beide goed voelde. De boerderij ligt achteraf op 2 km afstand van het dorp aan een doodlopende weg met 2 huizen. Ik was de reuring van een centrum gewend en hou van die drukte. Het was een hele omschakeling. Maar ik ging gewoon door. Ik voelde wel dat ik het heel moeilijk vond, maar kon mijn gevoel niet onder woorden brengen en bleef aan de buitenkant de vrolijke Marlies met een lach op haar gezicht.
Whiplash
In november 2010, een jaar na het samenwonen, kreeg ik tijdens een handbalwedstrijd een bal keihard tegen de zijkant van mijn hoofd. Met een hersenschudding en whiplash als gevolg. Ik wist niet wat ik meemaakte. Van de energieke, enthousiaste Marlies was nog weinig over. Ik had continu pijn in mijn nek en rug, was elke dag moe, kon niets onthouden en prikkels moeilijk verwerken. Als de radio zachtjes aan stond moest die uit en de gordijnen bleven dicht vanwege het felle licht. Na het aankleden 's morgens, moest ik alweer gaan liggen om te rusten. Ik herstelde in kleine stapjes en in 2012 pakte ik mijn functie als marketingadviseur weer op. Na een paar weken kreeg ik een terugval en kwam in een burn-out. Ik besloot een revalidatietraining van twee weken te volgen. Daar kwam naast het lichamelijke ook het psychische element aan bod. Door aan mezelf te werken, voelde ik de pijn langzaam minder worden en de energie toenemen. Ik kwam weer in verbinding met mijn gevoel en leerde dat dát hetgeen was waar ik op kon bouwen. Niet de meningen en verwachtingen van anderen. Natuurlijk is dit iets wat logisch is, maar ik had mijn gevoel geblokt om te 'overleven'. Langzaamaan leerde ik weer naar mijn gevoel te luisteren. De pijn was minder maar nog wel aanwezig. Ik was bang dat het ongeluk blijvende schade had aangericht. Om dat te onderzoeken ben ik een coachopleiding gaan volgen. Daar leerde ik nog meer naar mijn gevoel te luisteren en mezelf daarmee te verbinden. Elke dag verdween een beetje pijn. In het coachen en trainen van mensen vond ik mijn passie. Door mijn eigen ervaring en opleidingen merkte ik dat ik mensen ook écht verder kon helpen. Mijn zus Rianne en ik delen de interesses: persoonlijk ontwikkeling en de agrarische sector. In 2014 besloten we er samen voor te gaan en werd Mevrouw de Boer geboren: een coachings- en trainingsbureau voor agri-vrouwen. Ik vind het erg bijzonder om die vrouwen een spiegel voor te houden, ze bewust te maken van alle ballen die ze hooghouden, ze uit te dagen om te voelen wat ze écht willen, stappen te zetten en te groeien met verbinding als gevolg. Verbinding met jezelf. Want vanuit verbinding met jezelf voel je wat jij kan, wat jij wil en waar jouw grenzen liggen. En zo klopte mijn uiterlijk weer met mijn innerlijk. Er verscheen weer een échte lach die ik van binnenuit voelde en nog steeds voel. En als dat een keer niet zo is, is dat ook te zien. En dat mag nu van mezelf.
Na drie jaar verkering trok ik bij Martijn in op de boerderij. Daar moest ik erg aan wennen, wat mijzelf verraste. Ik hoorde mensen vaak zeggen: "Voor jou als boerendochter is het vanzelfsprekend om op een boerderij te wonen. Voor vrouwen buiten de sector is dat veel moeilijker." Ik mocht het dus niet lastig vinden, want voor mij was het 'normaal'. Rationeel paste ik helemaal in het plaatje, maar gevoelsmatig was dat anders. Ik voelde me namelijk helemaal niet thuis. Ik wilde super graag met Martijn verder, dus dit was mijn enige optie. Het niet samen een plek en huis kunnen uitkiezen, maakte het moeilijk. Een huis wat voor ons beide goed voelde. De boerderij ligt achteraf op 2 km afstand van het dorp aan een doodlopende weg met 2 huizen. Ik was de reuring van een centrum gewend en hou van die drukte. Het was een hele omschakeling. Maar ik ging gewoon door. Ik voelde wel dat ik het heel moeilijk vond, maar kon mijn gevoel niet onder woorden brengen en bleef aan de buitenkant de vrolijke Marlies met een lach op haar gezicht.
Whiplash
In november 2010, een jaar na het samenwonen, kreeg ik tijdens een handbalwedstrijd een bal keihard tegen de zijkant van mijn hoofd. Met een hersenschudding en whiplash als gevolg. Ik wist niet wat ik meemaakte. Van de energieke, enthousiaste Marlies was nog weinig over. Ik had continu pijn in mijn nek en rug, was elke dag moe, kon niets onthouden en prikkels moeilijk verwerken. Als de radio zachtjes aan stond moest die uit en de gordijnen bleven dicht vanwege het felle licht. Na het aankleden 's morgens, moest ik alweer gaan liggen om te rusten. Ik herstelde in kleine stapjes en in 2012 pakte ik mijn functie als marketingadviseur weer op. Na een paar weken kreeg ik een terugval en kwam in een burn-out. Ik besloot een revalidatietraining van twee weken te volgen. Daar kwam naast het lichamelijke ook het psychische element aan bod. Door aan mezelf te werken, voelde ik de pijn langzaam minder worden en de energie toenemen. Ik kwam weer in verbinding met mijn gevoel en leerde dat dát hetgeen was waar ik op kon bouwen. Niet de meningen en verwachtingen van anderen. Natuurlijk is dit iets wat logisch is, maar ik had mijn gevoel geblokt om te 'overleven'. Langzaamaan leerde ik weer naar mijn gevoel te luisteren. De pijn was minder maar nog wel aanwezig. Ik was bang dat het ongeluk blijvende schade had aangericht. Om dat te onderzoeken ben ik een coachopleiding gaan volgen. Daar leerde ik nog meer naar mijn gevoel te luisteren en mezelf daarmee te verbinden. Elke dag verdween een beetje pijn. In het coachen en trainen van mensen vond ik mijn passie. Door mijn eigen ervaring en opleidingen merkte ik dat ik mensen ook écht verder kon helpen. Mijn zus Rianne en ik delen de interesses: persoonlijk ontwikkeling en de agrarische sector. In 2014 besloten we er samen voor te gaan en werd Mevrouw de Boer geboren: een coachings- en trainingsbureau voor agri-vrouwen. Ik vind het erg bijzonder om die vrouwen een spiegel voor te houden, ze bewust te maken van alle ballen die ze hooghouden, ze uit te dagen om te voelen wat ze écht willen, stappen te zetten en te groeien met verbinding als gevolg. Verbinding met jezelf. Want vanuit verbinding met jezelf voel je wat jij kan, wat jij wil en waar jouw grenzen liggen. En zo klopte mijn uiterlijk weer met mijn innerlijk. Er verscheen weer een échte lach die ik van binnenuit voelde en nog steeds voel. En als dat een keer niet zo is, is dat ook te zien. En dat mag nu van mezelf.